Δίστομο! 79 χρόνια μνήμης

 Της Θαλλελαία Καραμολέγκου

 

“Τρέξτε… Μ’ ακούς; Τρέξτε και ό,τι κι αν δείτε μην στρέψετε το κεφάλι σας πίσω, μην έρθετε μ’ ακούς;” Ένα γεμάτο στοργικό φιλί διέκοψε τη ροή της ομιλίας του, η κόρη του πήρε στα χεριά τις δυο μικρές αδελφές της κι ακούμπησε απαλά στην αγκάλη της τον πιο μικρό απ’ όλους, εκείνον. Κάμποσα ποδοβολητά εχθρικά ακούστηκαν, άνθρωποι άλλης φυλής, γερμανικής είχαν εισβάλει στο χωριό του, είχαν καταπατήσει τις περιουσίες τους, είχαν ανακατέψει τις ζωές τους και τώρα εκείνες οι κραυγές τόσες πολλές, συνεχόμενες, ανθρώπινες ζωές έκραζαν ζητώντας βοήθεια και μετά σιγή. Έσκουζαν για ένα έλεος μα εκείνοι σαν αγρίμια τους επιτίθονταν, δεν άφηναν την ηρεμία να γαληνεύσει, σαν αρπακτικά βίαζαν, χτυπούσαν, σκότωναν κάθε τι στο πέρασμά τους. Τα τέσσερα μικρά παιδιά, τέσσερα αδέρφια χωμένα πίσω από κάτι θάμνους πιο πέρα έσφιγγαν τα δάκρυα τους, να ναι αθόρυβα, μην ακουστούν ενώ τα μάτια τους αποτύπωναν το κάθε λεπτό φρίκης μπροστά τους.

Σε μια στιγμή ο πατέρας γύρισε προς το μέρος τους, τους χαμογέλασε μηχανικά και τους έδωσε κουράγιο, μα όπως το βήμα του κούνησε προς τα δεξιά από πίσω τον τράβηξε ένας οπλισμένος Γερμανός και χάθηκε απ’ των παιδιών το βλέμμα… “Μπαμπά” πετάχτηκε πάνω η μικρή του κόρη και φάνηκε το κεφαλάκι της πίσω απ’ τους ακινήτους θάμνους… Ένας Γερμανός την κάρφωσε στα μάτια “Σστ” έκανε…Το δεξί του χέρι υψώθηκε και στραμμένος προς τα παιδιά τους έγνεψε να κρυφτούν κι απομακρύνθηκε. Τόσο απλά, τόσο κόσμια, γιατί ακόμη κι εκεί στα αρπακτικά ανάμεσα τους υπήρχαν και άνθρωποι, συνάνθρωποι με συναισθήματα, νου και ευαισθησίες… Μα πώς να το σκεφτεί εκείνος αυτό όταν μαζί με τις αδερφές του βίωναν τον απόλυτο οπτικοακουστικό τρόμο, έτρεμε το σώμα τους στην ιδέα μήπως….

Οι ώρες πέρασαν, οι κραυγές σώπασαν και μια νεκρική σιγή κυριάρχησε τριγύρω… Τα πόδια των παιδιών γοργά κινήθηκαν προς στο σπίτι. 3 βοτσαλάκια στον δρόμο τους ακούστηκαν μόνο και όλα τα άλλα σιώπησαν, ένας άντρας ξαπλωμένος ανάσκελα με τα χέρια του διπλωμένα στο στήθος, με ένα γνώριμο πρόσωπο για αυτά , ήταν εκεί με τα μάτια κλειστά… “Μπαμπά, ξύπνα μπαμπά, έφυγαν” το κορίτσι σκούντησε το σώμα του ενήλικου άντρα και μια λιμνούλα αίματος, που φανερώθηκε από κάτω του πρόδωσε τον πιο φριχτό τους εφιάλτη, είχε ήδη γίνει συντροφιά στους αγγέλους. Δάκρυα έλουσαν τα πρόσωπα και των τριών αδερφών τα σώματα τους χύθηκαν στο έδαφος, μα δεν ήταν το μόνο κακό που έμελλε η μοίρα να τους φανερώσει σήμερα. Κυριαρχημένα από θλίψη έσυραν τα κορμάκια τους λίγα μέτρα πιο κει όπου το σώμα μιας νεκρής γυναίκας , της μητέρας τους, κείτονταν στο έδαφος δίπλα από ένα καρότσι με χόρτα. Οι σκηνές πανικού, τρόμου, απόγνωσης που ακολούθησαν εκείνη την ημέρα σε εκείνο το μικρό χωριό ήταν με τον πιο αντικειμενικό όρο που θα μπορούσε να δοθεί, αναρίθμητες. Όλο το χωριό θύματα μιας ψυχεδελικής νοοτροπίας και τέσσερα παιδιά, εκείνα τα αδέρφια κατέληξαν σε ορφανοτροφείο. Εκεί μεγάλωσε και εκείνος, και χάθηκε από κάθε τι που τον συνέδεε με εκείνη την ημέρα. Ακόμα και αν αυτό συμπεριλαμβάνει τος αδερφές του. Τον ζήτησαν στο εξωτερικό και δέχτηκε μα σήμερα το κεφάλι του σκυμμένο πάνω από μια παιδική ζωγραφιά το βλέμμα του θολό και το μυαλό ανήμπορο να ξεχάσει τις αναμνήσεις. ήταν εκείνη η ζωγραφιά δώρο της μεγαλύτερης αδερφής του που είχε τουλάχιστον εβδομήντα πλέον χρόνια να αντικρύσει κι ήταν ετούτη η μέρα πηγή φριχτού πονοκεφάλου και συρροής δακρύων ανήμπορα να ελέγξει. Οι οφθαλμοί του στράφηκαν προς το ημερολόγιο.

Εκείνο άψυχα έδειχνε 10 /6/2012 ενώ η ζωγραφιά που τα χέρια του βαστούσαν έγραφε στην πίσω πλευρά Δίστομο 1944. Κι ήταν μόλις τεσσάρων, μα ακόμα και τώρα στα 80 του χρόνια δεν μπορεί από τη μνήμη του να σβήσει το δικό του τόσο πρόσκαιρο παράδεισο που σε μια μέρα οι εισβολείς το μετέτρεψαν στην πιο φριχτή κόλαση του. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες θανατώθηκαν. Τα μάτια του γεμάτα δάκρυα ξανακοίταξαν την ζωγραφιά κάτω δεξιά. Είχε μια σημείωση που έγραφε: ” Στον μονάκριβο γιο μας Αργύρη, Με αγάπη οι γονείς σου.

Και κάπως έτσι, σε ρωτάω! μ ακούς; νικάνε οι δυνατοί με όπλα και μπουλούκι; ή μήπως δεν είναι αυτοί οι δυνατοί τελικά!;!
Και κάπως έτσι σε ρωτάω! με ακούς; φέρνουν την ειρήνη τα όπλα; ή μήπως δεν επιζητούν τη λύση τελικά;
Δίστομο!79 χρόνια μνήμης

10/06/1944 οι Γερμανοί μπαίνουν στην κωμόπολη του Διστόμου. Συγκεντρώνουν τους κατοίκους και ξεχωρίζουν 104 άνδρες και 114 γυναίκες,μεταξύ αυτών 45 παιδιά και 20 βρέφη. Τους εκτελούν και στη συνέχεια πυρπολούν το χωριό, αφήνοντας πίσω τους κρανίου τόπο.

79 χρόνια μετά συζητάμε για τo αν ένας καρκινοπαθής αποτελεί ζημιά για τo κράτος , τo κράτος που θα έπρεπε να είναι ασφαλιστικά δικλείδα των πολιτών και όχι τo αντίστροφο. ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1939

Ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΠΗΡΩΝ

Ο Αδόλφος Χίτλερ εγκρίνει την έναρξη του προγράμματος «ευθανασίας» – της συστηματικής δηλαδή εξολόθρευσης των Γερμανών που οι Ναζί θεωρούσαν ότι «δεν τους άξιζε να ζουν». Η διαταγή προχρονολογήθηκε στις αρχές του πολέμου (1 Σεπτεμβρίου, 1939). Αρχικά, παρότρυναν τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό να παραμελούν τους ασθενείς. Έτσι οι ασθενείς πέθαιναν από ασιτία και ασθένειες. Αργότερα, ομάδες «συμβούλων» επισκέπτονταν τα νοσοκομεία και αποφάσιζαν ποιοι θα πέθαιναν. Οι ασθενείς αυτοί μεταφέρονταν σε διάφορα κέντρα «ευθανασίας» (εξόντωσης δηλαδή) στη Μεγάλη Γερμανία και δολοφονούνταν με θανατηφόρο ένεση ή σε θαλάμους αερίων.

79 χρόνια μετά το Δίστομο η κα Μπακογιάννη επισκέφτηκε τη Θράκη και μίλησε στη μειονότητα με τη φράση: «αν δεν μας στηρίξετε, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Αυτό είναι το μήνυμα που ήρθα να σας πω.»

79 χρόνια μετά το Δίστομο κι εμείς; κοιτάμε τριγύρω μας με απορία, με απορία και δυσωδία για την κοντή μνήμη των ανθρώπων που φεύγει Για εκείνα που δεν κατόρθωσαμε και για τον λόγο που ο λαός οδήγησε τις κάλπες σε μια ηγεμονική κυβέρνηση Κοντή η μνήμη μα τo χέρι μας υπεύθυνο να αλλάξει τις μνήμες που μας περιμένουν..