“Περισσότεροι εθελοντές και άνθρωποι ο καθένας από τη θέση του. Λιγότεροι παράγοντες και παρατηρητές. Λιγότερες ευχές”

Την πραγματικότητα που βιώνουμε οι περισσότεροι, όχι μόνο σε δράσεις περιβάλλοντος αλλά σε πολλά θέματα σοβαρά στην καθημερινότητα μας,  προτίμησε χθες, να αποτυπώσει η Διευθύντρια του Κοινωφελούς Ιδρύματος Α&Κ Λασκαρίδη,  Αγγελική Κοσμοπούλου με μια διαφορετική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό σε κοινωνικό δίκτυο με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Θεωρώντας ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το πως αντιμετωπίζουν αρκετοί δυστυχώς που βρίσκονται σε θέσης ευθύνης, τα σοβαρά θέματα της εποχής μας αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας. Υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα το πρόγραμμα του Ιδρύματος Sea Change Greek Islands που τα τελευταία 8  χρόνια με πολλούς εθελοντές πραγματοποιείται στα νησιά των Κυκλάδων προστατεύοντας στην πράξη το Περιβάλλον και συμβάλλοντας στην απόκτηση γνώσεων των κατοίκων των νησιών για την προστασία του. Με την ευχή να πολλαπλασιαστούν οι εθελοντές και οι πολίτες που προστατεύουν το περιβάλλον έμπρακτα, με τις αλλαγές στις καθημερινές τους συνήθειες αλλά και οι φωνές που καταδεικνύουν τέτοιες συμπεριφορές, που θα διαβάσετε στη συνέχεια, σας παραθέτω την ανάρτηση της Α. Κοσμοπούλου, με την εκτίμηση μου για το θάρρος της να μιλά χωρίς φτιασιδωμένα λόγια και στολίδια.

 

“Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα και το timeline θα γεμίσει φωτογραφίες από δράσεις και μηνύματα -μα εγώ θέλω να πω μια μικρή ιστορία. Στα μέσα της εβδομάδας, μαζευτήκαμε στον Υμηττό για να καθαρίσουμε το ρέμα της Πικροδάφνης, από το βουνό ως τη θάλασσα.

Στόχος μας ήταν δείξουμε πώς η θαλάσσια ρύπανση συνδέεται με χερσαίες πηγές -με άλλα λόγια, πώς αυτά που δεν κάνουμε ή δεν κάνουμε επαρκώς στη στεριά επηρεάζουν την υγεία της θάλασσας. Η ομάδα μας ήταν καμιά εικοσιπενταριά άτομα από ιδρύματα και περιβαλλοντικές οργανώσεις, ενώ στη δράση συμμετείχαν και σχολεία της ευρύτερης περιοχής – τάξεις δημοτικού με τους δασκάλους τους. Πριν δοθεί το σύνθημα της εκκίνησης, κάναμε μια τελευταία επισκόπηση του χώρου, μπαίνοντας στη ρεματιά, και μέχρι να επιστρέψουμε στο σημείο εκκίνησης είχαν φτάσει και παραταχθεί οι «επίσημοι». Δήμαρχος, αντιδήμαρχος και παράγοντες. Στη σειρά οι παράγοντες, απέναντί τους οι φωτογράφοι, με μηχανές και κινητά.

Κάποιος θέλησε ευγενώς να με συστήσει κι έκανα ένα βήμα μπροστά, δίνοντας το χέρι και λέγοντας από μόνη όνομα και ιδιότητα. Με στρατιωτικό παντελόνι και ήδη λασπωμένα παπούτσια εγώ, ατσαλάκωτοι οι παράγοντες, ιδίως ο ένας, ο προεξάρχων, που επέλεξε για την ημέρα και τη συνθήκη πουκάμισο κι ένα κομψό μοκασίνι. «Θα καθαρίσετε κι εσείς μαζί μας;», ρώτησα. «Βεβαίως», απάντησε με ενθουσιασμό. «Ρωτώ επειδή δεν σας βλέπω ντυμένο για την περίσταση», συνέχισα. «Α, εννοώ πως θα καθαρίσουν τα συνεργεία του Δήμου», απάντησε, «εγώ τους έχω οργανώσει, έχω να κάνω δεκατέσσερις στάσεις σήμερα για να μιλήσω με κόσμο». «Ίσως θα ήταν χρήσιμο να συμμετέχετε κι εσείς», ψέλισσα για να εισπράξω το άκρως υποτιμητικό «Α, σας παρακαλώ, δεν δέχομαι υποδείξεις».

Εξοργίστηκα αλλά έκανα πίσω, για να τον δω να παίρνει το μικρόφωνο και να μιλά ενθουσιωδώς σε παιδιά, σε δασκάλους και στην ομάδα μας για την αξία του εθελοντισμού. Έπειτα έγινε καπνός κι εμείς κάναμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά. Το επεισόδιο θεωρήθηκε, ας πούμε, λήξαν και οι φωτογράφοι μας ακολούθησαν στους υπόλοιπους σταθμούς, φωτογραφίζοντάς μας να καθαρίζουμε. Τη λεζάντα τους τη φανταζόμουν γιατί την ξέρω από πολλά μέρη και πολλές δράσεις. «Σήμερα καθαρίσαμε το xxx» – συμπληρώστε ελεύθερα.

Χτες βράδυ, στα ρεπορτάζ για την πυρκαγιά στη Βούλα, τον άκουγα να μιλά στα κανάλια και τον φανταζόμουν να τρέχει στις εστίες με το μοκασίνι.

Στα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, έχω καθαρίσει άπειρες παραλίες, με διάφορες ομάδες και συνθέσεις. Με οργανωμένες ομάδες, με εθελοντές που προκύπτουν αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή, με την ομάδα του ιδρύματος που δεν το΄χει σε τίποτα να αρχίσει μια δράση εκτός προγράμματος, με φίλους και με την οικογένειά μου. Το κάνω με χαρά και, κυρίως, χωρίς να νιώθω ότι κάνω κάτι μεγαλειώδες. Όπως, ακριβώς, κάνουν οι εθελοντές. Το (για εμάς) αυτονόητο κάνουμε. Στο ίδιο διάστημα, έχω φωτογραφηθεί συχνά από τρίτους που ανεβάζουν έπειτα τη φωτογραφία μου/μας στα social τους με ένα περήφανο «καθαρίσαμε», το οποίο υπονοεί μια δράση στην οποία δεν συμμετείχαν, παρά μόνον ως αυτόπτες. Το αποφεύγω, όσο μπορώ, αφαιρώντας το πρόσωπό μου και την ομάδα μας από τέτοιες «περήφανες» καπηλεύσεις.

Σκέφτομαι, όμως, μετά και τα χτεσινά, πόσο μεγάλη αξία έχουν πάντοτε η συμμετοχή και η αυτοψία, η προσωπική γνώση του προβλήματος αλλά και η προσωπική συμμετοχή στη λύση, όσο μικρή, αντί του «κατόπιν ενεργειών μου». Και ίσως αυτή είναι η ευχή για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Περισσότεροι εθελοντές και άνθρωποι της δράσης, καθένας από τη θέση του. Λιγότεροι παράγοντες και παρατηρητές. Λιγότερες ευχές”.