Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ ανησυχώ…….

Για την τηλεκπαίδευση ο λόγος σήμερα, που ήδη εφαρμόζεται από την αρχή του lockdown σε όλα τα σχολεία.

΄Οποιον και να ρωτήσεις καθηγητή ή μαθητή καλό δεν θα ακούσεις. Τι εννοώ λέγοντας αυτό ….

Ας πάρουμε τα πράγματα απ την αρχή,  το θέμα της τηλεκπαίδευσης παρουσιάστηκε ως αναγκαίο κακό στο πλαίσιο των μέτρων για τον περιορισμό της πανδημίας.

Σ αυτή την ιδιότυπη διδασκαλία κλήθηκαν, καθηγητές νηπιαγωγοί και δάσκαλοι να συμμετέχουν και να μάθουν στα παιδιά- μαθητές μ αυτόν τον νέο τρόπο γράμματα .

Γίνεται όμως κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα? Νομίζω πως όχι και εξηγώ αμέσως τι εννοώ .

Όλοι έπρεπε άμεσα να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Για την εκπαίδευση τους ούτε λόγος, όποιος εκπαιδευτικός κατάλαβε από τις οδηγίες του Υπουργείου έχει καλώς,  όποιος δεν κατάλαβε ας βρει τον τρόπο μεταξύ των συναδέλφων του, οι μαθητές από την άλλη το μόνο εφόδιο που είχαν ήταν οδηγίες για το πώς θα μπούνε στην πλατφόρμα τηλεκπαίδευσης. Για τον απαιτούμενο εξοπλισμό, όλοι έχουμε παρακολουθήσει ρεπορτάζ για τις ελλείψεις και τις αλχημείες που κάνουν γονείς και μαθητές και σε πολλές περιπτώσεις και εκπαιδευτικοί , για να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις χωρίς προετοιμασία και υποδομές.

 

Μια πλατφόρμα δεν φέρνει την μάθηση

Όλοι μπορούμε να αναλογιστούμε πως δεν είναι το ίδιο να διδάσκεις σε μία τάξη που αλληλεπιδράς με τους μαθητές σου,  με το να παραδίδεις το μάθημα σου με την νέα μέθοδο της τηλεκπαίδευσης.

Στην τηλεδιδασκαλία στην ψυχρή οθόνη του υπολογιστή ή του ταμπλετ, δεν βλέπεις όλους τους μαθητές σου, δεν μπορείς να καταλάβεις από τις εκφράσεις τους αν καταλαβαίνουν όσα τους λες , δεν ξέρεις αν σε προσέχουν και δεν είναι σίγουρα το μάθημα που όλοι γνωρίζουμε. Πόσες απορίες μπορείς να εξηγήσεις και πόσο χρόνο έχεις για να το κάνεις με σωστό τρόπο. Στις απουσίες δεν θα αναφερθώ που είναι και αυτές υποχρεωτικές και ευθύνη των εκπαιδευτικών, που ελέγχονται με ημερήσιο δελτίο απουσιών που καταθέτουν στο Υπουργείο.

Με όσους καθηγητές ή δασκάλους και αν μίλησα η εργασία τους πια είναι διαρκής δεν έχει αρχή και τέλος, καθώς καλούνται προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των τηλεμαθημάτων, να αφιερώνουν πολλές ώρες την ημέρα για την προετοιμασία του μαθήματος, την διδασκαλία και φυσικά την διόρθωση των τηλετεστ.

Οι μαθητές από την μεριά τους στην αρχή το είδαν «χαλαρά», ως ένα τρόπο αν θέλετε να γλυτώσουν και λίγο από τα μαθήματα, γιατί είναι εύκολο να εφεύρεις τρόπους να « λουφάρεις» με την τηλεκπαίδευση.

Πέρασε ωστόσο ο καιρός και διαπιστώνουν ότι μόνο έτσι δεν είναι . Πολλά απ’ τα παιδιά καταλήγουν να κλαίνε από το στρες που δημιουργείται, γιατί δεν κατανοούν τα μαθήματα στα οποία καλούνται να γράψουν και διαγωνίσματα. Οι γονείς αισθάνονται ανήμποροι να τα βοηθήσουν  και περιορίζονται στο να προσπαθούν να τους φτιάξουν την ψυχολογία και να σταματήσουν τα παιδιά τους να κλαίνε και να νιώθουν ανεπαρκή.

 

Σίγουρα δεν φταίει η μεταδοτικότητα του εκπαιδευτικού.

Αρκετοί είναι εκείνοι οι μαθητές που πιστεύουν, ότι κανείς δεν μπορεί να γράψει διαγώνισμα γιατί κανείς δεν έχει καταλάβει το μάθημα. Όλοι έχουν κενά και δεν εντοπίζονται σε δυο παραγράφους. Σε συνομιλία του Santorini Magazine με μαθητές μας είπαν ότι « η χρονιά φέτος είναι χαμένη. Κανείς μας δεν καταλαβαίνει τίποτα δεν νομίζουμε ότι μπορούμε να εξεταστούμε στα μαθήματα. Σίγουρα το αποτέλεσμα θα είναι μια τραγωδία».

Απ’ όσο γνωρίζουμε την ίδια εκτίμηση έχουν και αρκετοί εκπαιδευτικοί.

Σήμερα σε κοινωνικό δίκτυο είδα την ανάρτηση της Διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης Αργυρώς  Πιτσικάλη, που δίνει και μια άλλη διάσταση του θέματος της τηλεκπαίδευσης, τόσο από την πλευρά του εκπαιδευτικού όσο και του μαθητή:

 

“Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ ανησυχώ..

Η ώρα 8.10 ξυπνάω τις κόρες μου για να μπουν στη διαδικτυακή τους τάξη.

Άλλοτε το σπίτι τέτοια ώρα σε ρυθμούς μόντελινγκ..και τώρα;

Απλά ακούν τον καθηγητή πάνω στο κρεβάτι τους!

Θεωρώ ως τη μεγαλύτερη απαξίωση ,αυτή εδώ που βιώνει ο εκπαιδευτικός!

Που σπούδασε με πτυχία και μεταπτυχιακά, που κάθε χρόνο είναι ο άνθρωπος με το νοικοκυριό του σε άλλη περιοχή, για να τον ακούν οι μαθητές κάτω από τα σκεπάσματα!

Τα παιδιά έχασαν την κοινωνικότητα τους και βρίσκονται σε ρυθμούς κατάθλιψης!

Ανοίξτε τα σχολεία εκ περιτροπής μετά τις γιορτές..

Ασφάλεια ναι μεν…ζωή δε!»

Οι συμμετοχή στην ανάρτηση από γονείς και εκπαιδευτικούς στο ίδιο μήκος κύματος,  όλοι εκφράζουν την ανησυχία τους για τα παιδιά. Τους μαθητές που δεν έχουν διάθεση να κάνουν τίποτα άλλο παρά να βρίσκονται πίσω από μια οθόνη.

Στην ίδια ανάρτηση μια άλλη μητέρα καταθέτει:

” Έτσι ακριβώς! Έχουν μία παραίτηση… Τις παρακαλάω να πάμε για ένα περπάτημα και βαριούνται… Είναι ολημερίς και ολονυχτίς μπροστά από μία οθόνη . Στις ώρες του σχολείου , στις ώρες των αγγλικών , στα διαλείμματα , στην ξεκούραση …. Εύχομαι οι επιπτώσεις όλου αυτού να μην σημαδέψουν την μετέπειτα ζωή των παιδιών μας...”

Η κ. Α. Πιτσικάλη εκφράζει και πάλι σε απάντηση στην ανάρτηση την απορία της:

«Απορώ γιατί δεν λαμβάνεται και η ψυχική υγεία των παιδιών υπόψη…Πώς θα μεγαλώσουν έτσι;;
Άβουλα κ καταθλιπτικά».

 

Ας ελπίσουμε ότι όλα θα αλλάξουν σύντομα και μαθητές και οι εκπαιδευτικοί θα γυρίσουν στα σχολεία τους.

Όλοι θα γίνουμε “ειδικοί” στην τεχνολογία γιατί αυτό προστάζει η εποχή, δυστυχώς όμως λίγοι θα είναι αυτοί και κυρίως οι μεγαλύτερες γενιές που θα ξέρουν τι θα πει ζω και συναναστρέφομαι. Η κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα μέλη της και σίγουρα δεν μπορεί να αντικατασταθεί η επαφή των ανθρώπων από την οθόνη του υπολογιστή και τους αλγόριθμους.

Όπως και η μάθηση σε ένα σχολείο με την τηλεκπαίδευση , το τονίζουν άλλωστε και οι ειδικοί μια που ζούμε στην εποχή των επιστημόνων.