Τα αδέσποτα ζώα, οι φιλόζωοι και ο πολιτισμός μας

Παγκόσμια μέρα των αδέσποτων ζώων σήμερα και το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί με άρθρα για την προστασία τους.

Όπως γίνεται πάντα με τους εορτασμούς των παγκόσμιων ημερών, έτσι και σήμερα όλοι γράφουμε, λέμε για την κοινωνία μας, για τον πολιτισμό που φαίνεται και από την συμπεριφορά μας σ’ αυτά τα κακόμοιρα αδεσποτάκια, που συναντάμε καθημερινά στον δρόμο μας.

Πόσο πολιτισμένη είναι μια κοινωνία που συμπεριφέρεται με αγριότητα ή αδιαφορία στα αδέσποτα και ανυπεράσπιστα ζώα?

Τι κάνει ο εκάστοτε Δήμος για αυτά και την προστασία τους?

Τι κάνουν οι ζωοφιλικές οργανώσεις ?

Πόσα καταφύγια δημιουργούμε για τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων , είναι σωστή πρακτική η δημιουργία τους?

Κατά πόσο αυτά λειτουργούν σωστά και όχι σαν φυλακές?

Για τις χρηματοδοτήσεις από την ΕΕ δημιουργούν καταφύγια, αλλιώς δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς.

Αυτά είναι μερικά από τα χιλιάδες ερωτήματα και τοποθετήσεις που θα συναντήσουμε όλοι σε άρθρα στα ΜΜΕ και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που σήμερα έχουν την τιμητική τους ένεκα της ημέρας.

 

Η ζωή για τα αδέσποτα ζώα είναι αντικειμενικά δύσκολη .

 

Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως το προσδόκιμο ζωής για έναν αδέσποτο σκύλο είναι 1,5 – 2 χρόνια την ίδια στιγμή που για έναν δεσποζόμενο σκύλο είναι 18 χρόνια.

Η εγκατάλειψη, οι μολύνσεις, οι αρρώστιες ,η πείνα, τα ατυχήματα, οι φόλες που ρίχνονται από ανθρώπους που θεωρούν ότι είναι το ανώτερο είδος στον σημερινό πλανήτη και τόσα άλλα δίνουν τέλος στη ζωή των άτυχων αδέσποτων .

Τα καταφύγια αδέσποτων ζώων αυξάνονται, η αντιμετώπιση του προβλήματος, της φροντίδας σε τροφή και φάρμακα, αποτελούν πια μέρος της πολιτικής των Δήμων και της Πολιτείας των οργανώσεων αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα.

 

Ευτυχώς πια σε αρκετές περιοχές βρίσκεις μια ταϊστρα με φαγητό και νερό, και σε αρκετές περιπτώσεις όμορφα σπιτάκια για να κοιμηθούν τα αδεσποτάκια.

 

Οι φιλοζωικές οργανώσεις και οι ρομαντικοί φιλόζωοι προσπαθούν καθημερινά να βρούνε λύσεις , για να υιοθετήσει κάποιος ένα γατάκι ή ένα σκυλάκι που βρήκαν στον δρόμο , στο πάρκο, σε μια σακούλα δεμένη μέσα σε κάδο σκουπιδιών. Επικοινωνούν με κάθε τρόπο το πόσο σημαντικές είναι οι στειρώσεις αλλά και η υιοθεσία για να περιοριστεί το πρόβλημα.

Στην πράξη αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα δεν λύνεται, αλλά όλα αυτά συμβάλλουν σημαντικά τουλάχιστον στο να δούμε πιο είναι το πραγματικό πρόβλημα και  να αλλάξουμε νοοτροπία.

Ποιος όμως φταίει για το συγκεκριμένο θέμα περισσότερο από εμάς τους ίδιους? Η απάντηση είναι κανείς εμείς φταίμε για αυτό που ισχύει εμείς δημιουργήσαμε και συντηρούμε αυτή τη νοοτροπία με τις καθημερινές μας πράξεις, αν όχι όλοι οι περισσότεροι από εμάς.

 

 

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους φιλόζωο και περιμένουν δραστικές λύσεις από τους αρμόδιους όποιοι και αν είναι αυτοί .

Σε μια βόλτα στην παραλία της Βλυχάδας στη Σαντορίνη, μετά από 3 μέρες κακοκαιρία στο νησί, συνάντησα μια κυρία η οποία καθόταν μπροστά από τις ταϊστρες και τις ποτίστρες που έχει τοποθετήσει ο Δήμος για τα αδέσποτα.

Απευθυνόμενη σε μένα καθώς πλησίαζα προς το μέρος της, άρχισε να μιλάει περί ανευθυνότητας των αρμοδίων, που κάνουν δράσεις και παρεμβάσεις εντυπωσιασμού, με στόχο την προβολή και δεν έχουν φροντίσει να αντικατασταθεί το φαγητό που περιείχαν οι ταΐστρες που είχε βραχεί.

Σημειώνω ότι ήταν τέτοια η κακοκαιρία των τελευταίων ημερών,  που ακόμα και στα σπίτια παρουσιάστηκαν προβλήματα και φυσικά ήταν επόμενο να βραχεί η τροφή στις ταϊστρες των αδέσποτων ζώων.

Συνέχιζε να φωνάζει, να κρίνει όποιον μπορούσε να θυμηθεί εκείνη την στιγμή, τον Δήμο τις Φιλοζωϊκές που παίρνουν τα λεφτά και τα τρώνε χωρίς να κάνουν τίποτα κλπ κλπ. Η αγανάκτηση ξεχείλιζε και συνοδευόταν με κλασικές ελληνικές χειρονομίες όπως της ανοιχτής παλάμης.

Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε, στη θέα 3 αδέσποτων σκυλιών,  που βρίσκονταν  στην παραλία της Βλυχάδας  να έρχονται προς το μέρος μας, σκύβει και παίρνει μία πέτρα. Για παν ενδεχόμενο,  μου λέει,  μέχρι να φτάσουμε στον αυτοκίνητο με ασφάλεια, η φιλόζωη κυρία μιλάει στον πληθυντικό ενώ είναι  μόνη της και έχει “ειρηνικές” διαθέσεις , δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου και την ακούω να λέει,  «πάμε Μπόμπη πριν μας φάνε και κολλήσουμε και καμιά αρρώστια εδώ »,  απευθυνόμενη στον καλοχτενισμένο πεντακάθαρο σκύλο ράτσας που συνόδευε και επέστρεφε από την παραλία,  όπου έκανε ελεύθερος  την σύντομη βόλτα του και φυσικά την φυσική ανάγκη του, χωρίς να είναι κανείς να μαζέψει τις ακαθαρσίες που άφηνε πίσω του.

Τι σημαίνει είμαι φιλόζωος;

Φυσικά η εν λόγω «φιλόζωη» κυρία, κοιμάται με τον σκύλο της ή την γάτα της που είναι ράτσας στο ίδιο κρεβάτι,  φωνάζει  για τις ευθύνες των άλλων,  αλλά δεν σκέφτεται ούτε μια στιγμή να γεμίσει  με φρέσκια και στεγνή τροφή την ταϊστρα,  και να αντικαταστήσει το νεράκι στην ποτίστρα.

Πόσο  « φιλόζωη»είναι η κυρία που αντί να χαϊδέψει  τα αδέσποτα πήρε πέτρα για να τα χτυπήσει  προκειμένου να μην πλησιάσουν εκείνη και τον σκύλο της;

Πόσο φιλόζωος είναι κάποιος που ζητάει πάντα από κάποιον άλλον να λύσει το πρόβλημα και νομίζει ότι μόνο εκείνος είναι φιλόζωος επειδή φροντίζει ένα ζώο,  ενώ μπορεί και αυτός να κάνει μια απλή κίνηση και να συμβάλει στη λύση του προβλήματος, αλλά δεν την κάνει;

Όσα καταφύγια και να φτιάξουμε όσες ταϊστρες, ποτίστρες, δράσεις και παρεμβάσεις γίνουν από την πολιτεία τους δήμους, τις φιλοζωϊκές οργανώσεις, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι το πρόβλημα θα παραμένει και θα γίνεται μεγαλύτερο.

Όσο για τον πολιτισμό μας και το πόσο φιλόζωοι είμαστε,  δεν φαίνεται από το αν  φροντίζουμε στο σπίτι μας ένα σκύλο ή μια γάτα και ταυτόχρονα δεν μας νοιάζει για όλα τα υπόλοιπα  που πεθαίνουν στους δρόμους.

Ο πολιτισμός μας φαίνεται από την συμπεριφορά μας.

Όσο δεν μας νοιάζει ο άστεγος που ζητιανεύει στο δρόμο, ο γείτονας μας που ξέρουμε ότι δεν έχει ένα κομμάτι ψωμί, η γάτα και ο σκύλος που περιφέρεται σκελετωμένος ή άρρωστος , δεν δικαιούμαστε να μιλάμε για πολιτισμό.

Το ζήτημα επίσης δεν μπαίνει άνθρωποι ή ζώα όπως λένε αρκετοί,  γιατί το να είσαι Ανθρωπος δεν σε βάζει σε καμιά λογική διακρίσεων και σύγκρισης απέναντι στη ζωή.

Όλοι έχουν ανάγκη και οι άνθρωποι αλλά και τα αδέσποτα ζώα και ο πολιτισμός μας φαίνεται πόσο μας νοιάζει και για τα δύο καθώς το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Άνθρωποι αφήσανε αυτά τα ζώα στο δρόμο και είναι πια αδέσποτα.

Όταν έχεις τη λογική να αποκτήσεις ένα ζώο ράτσας όπως αποκτάς ένα πολυτελές αυτοκίνητο ή ένα σπίτι 500 τουλάχιστον τετραγωνικών ακόμα και αν δεν το χρειάζεσαι, η κατάληξη θα είναι πάντα η ίδια.  Όσο θα σε νοιάζει να μην φαίνεται το φτωχικό σπιτάκι του μπαρμπα Φώτη,  από το πολυτελές σπίτι σου και σου χαλάει τη θέα και το όνειρο της πολυτέλειας και δεν θες να πλησιάσει τον σκύλο σου το αδέσποτο γιατί θα το μολύνει τότε για ποιον πολιτισμό συζητάμε.

Όταν θα σταματήσουμε να αγοράζουμε και να αναπαράγουμε ζώα ράτσας . Όταν θα αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας και τα αδέσποτα . Όταν θα φροντίσουμε να έχουν όλοι φαγητό νερό και στέγη τότε ίσως υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι σ αυτόν τον κόσμο.

Αλλαγή νοοτροπίας χρειάζεται για όλα, επαναφορά στις ηθικές αξίες που ξεχάσαμε. Να υιοθετήσουμε ένα ζώο αντί να αγοράσουμε ένα ζώο ράτσας. Να στειρώσουμε τα ζώα μας για να μην έχουμε ανεξέλεγκτες γέννες αφού πια έχουμε πρόβλημα, να ταϊζουμε και να φροντίζουμε τα αδέσποτα ζώα που έχουμε τη γειτονιά μας ή συναντάμε στο δρόμο μας.  Να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για τα βασικά και πάλι.

Με δυο λόγια να γίνουμε πάλι άνθρωποι .

Αν δεν αλλάξουμε εμείς δεν θα αλλάξει τίποτα σ αυτόν τον κόσμο.