Ο Νετανιάχου φέρει την ευθύνη για τον πόλεμο Ισραήλ-Γάζας

Στα πλαίσια της συνεργασίας του inside story με την κορυφαία ισραηλινή εφημερίδα Haaretz και λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης στο Ισραήλ, αναδημοσιεύουμε το χθεσινό κύριο άρθρο τους.

Η καταστροφή που έπληξε το Ισραήλ κατά τη γιορτή του Σιμτσάτ Τορά είναι ξεκάθαρα ευθύνη ενός ατόμου: του Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Ο πρωθυπουργός, ο οποίος υπερηφανεύεται για την τεράστια πολιτική του εμπειρία και την αναντικατάστατη σοφία του σε θέματα ασφαλείας, απέτυχε εντελώς να αναγνωρίσει τους κινδύνους στους οποίους οδηγούσε συνειδητά το Ισραήλ, όταν εγκαθίδρυσε μια κυβέρνηση προσάρτησης και απαλλοτρίωσης, όταν διόρισε τους Μπεζαλέλ Σμότριτς και Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ σε θέσεις-κλειδιά, ενώ υιοθέτησε μια εξωτερική πολιτική που αγνοούσε ανοιχτά την ύπαρξη και τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.

Το άρθρο στην Haaretz

Μπορείτε να διαβάσετε το κύριο άρθρο της Haaretz στα αγγλικά, στην ιστοσελίδα της εφημερίδας, εδώ.

Ο Νετανιάχου σίγουρα θα προσπαθήσει να αποφύγει τις ευθύνες του και να ρίξει το φταίξιμο στους επικεφαλής του στρατού, της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και της υπηρεσίας ασφαλείας Σιν Μπετ, οι οποίοι, όπως και οι προκάτοχοί τους την παραμονή του πολέμου του Γιομ Κιπούρ,  είδαν μια χαμηλή πιθανότητα πολέμου, με τις προετοιμασίες τους για μια επίθεση της Χαμάς να αποδεικνύονται λανθασμένες.

Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ

Ο πόλεμος ξεκίνησε στις 6 Οκτωβρίου με μια αιφνιδιαστική επίθεση σε δύο μέτωπα, από συριακές φάλαγγες τεθωρακισμένων και αιγυπτιακές ταξιαρχίες, που αιφνιδίασαν τις ισραηλινές δυνάμεις στην αρχή του Γιομ Κιπούρ, της Ημέρας του Εξιλασμού, της ιερότερης ημέρας του εβραϊκού ημερολογίου.

Εντελώς απροετοίμαστος και με πολλούς στρατιώτες σε άδεια, ο ισραηλινός στρατός λύγισε αρχικά πριν ανακτήσει την πρωτοβουλία και αποκρούσει τους εχθρούς του σε μια σειρά αποφασιστικών αναμετρήσεων στα βόρεια υψώματα του Γκολάν και στη νότια έρημο του Σινά.

Αρκετοί από τους ηγέτες του Ισραήλ πολέμησαν στον πόλεμο ως νέοι, συμπεριλαμβανομένου του συντηρητικού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου και του πρώην πρωθυπουργού του Εργατικού Κόμματος Εχούντ Μπαράκ, και η εμπειρία τους βοήθησε να εδραιωθεί η αποφασιστικότητά τους να κάνουν ό,τι θεωρούσαν απαραίτητο για την προστασία της ασφάλειας του Ισραήλ από εξωτερικούς εχθρούς.

Παρόλο που ο πόλεμος προκάλεσε μια άμεση αίσθηση εθνικής ενότητας, πολλοί Ισραηλινοί αισθάνθηκαν επίσης βαθύ σοκ που η χώρα είχε μείνει εκτεθειμένη, παλεύοντας για τη ζωή της καθώς συριακά και αιγυπτιακά τανκς ξεχύνονταν στο πεδίο της μάχης. Πάνω από 2.600 Ισραηλινοί σκοτώθηκαν. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι γνωστός ακριβής αριθμός απωλειών, αλλά οι εκτιμήσεις φτάνουν τους 15.000 Αιγύπτιους και 3.500 Σύρους νεκρούς.

Το κόστος σε ζωές και η έλλειψη προετοιμασίας της χώρας το 1973, προκάλεσαν αλληλοκατηγορίες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Πηγή: Reuters

Περιφρονούσαν τον εχθρό και τις επιθετικές στρατιωτικές του δυνατότητες. Τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, όταν θα έρθει στο φως το βάθος των αποτυχιών των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών, σίγουρα θα προκύψει το δικαιολογημένο αίτημα για την αντικατάστασή τους και τον απολογισμό της κατάστασης.

⚡️Hamas publishes scenes of the “Al-Zawari” suicide drone that entered service and participated in the crossing of the troops into occupied territories pic.twitter.com/LQNlunhhUh

— War Monitor (@WarMonitors) October 8, 2023

Ωστόσο, η αποτυχία του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών δεν απαλλάσσει τον Νετανιάχου από τη συνολική ευθύνη του για την κρίση, καθώς είναι ο απόλυτος ρυθμιστής των εξωτερικών υποθέσεων και της ασφάλειας του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου δεν είναι αρχάριος σε αυτόν τον ρόλο, όπως ήταν ο Εχούντ Όλμερτ στον Δεύτερο Πόλεμο του Λιβάνου. Ούτε είναι άσχετος σε στρατιωτικά θέματα, όπως ισχυριζόταν ότι ήταν η Γκόλντα Μέιρ το 1973 και ο Μεναχέμ Μπέγκιν το 1982.

Ο Νετανιάχου διαμόρφωσε επίσης την πολιτική που αγκάλιασε η βραχύβια «κυβέρνηση της αλλαγής» υπό την ηγεσία του Ναφτάλι Μπένετ και του Γιαΐρ Λαπίντ : μια πολυδιάστατη προσπάθεια να συντριβεί το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα και στις δύο πτέρυγες του, στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, με ένα τίμημα που θα φαινόταν αποδεκτό από την ισραηλινή κοινή γνώμη.

Στο παρελθόν, ο Νετανιάχου διαφήμιζε τον εαυτό του ως έναν προσεκτικό ηγέτη που απέφευγε τους πολέμους και τις πολλαπλές απώλειες από την πλευρά του Ισραήλ. Μετά τη νίκη του στις τελευταίες εκλογές, αντικατέστησε αυτή την επιφυλακτικότητα με την πολιτική μιας «πλήρως δεξιάς κυβέρνησης», με απροκάλυπτα βήματα για την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης, για την πραγματοποίηση εθνοκάθαρσης σε τμήματα της περιοχής Γ της Δυτικής Όχθης, όπως αυτή ορίστηκε από τη δεύτερη συμφωνία του Όσλο το 1995, συμπεριλαμβανομένων των λόφων της Χεβρώνας και της κοιλάδας του Ιορδάνη.

Η νέα πολιτική του Νετανιάχου περιλάμβανε επίσης μια μαζική επέκταση των εποικισμών και ενίσχυση της εβραϊκής παρουσίας στο Όρος του Ναού, κοντά στο Τέμενος Αλ Άκσα, καθώς και κομπασμούς για μια επικείμενη ειρηνευτική συμφωνία με τους Σαουδάραβες, στην οποίαν οι Παλαιστίνιοι δεν θα έπαιρναν τίποτα, με ανοιχτή συζήτηση για μια «δεύτερη Νάκμπα» στον κυβερνητικό του συνασπισμό.

Τι είναι η Νάκμπα

Η Νάκμπα, που στα αραβικά σημαίνει «καταστροφή», αναφέρεται στον μαζικό εκτοπισμό και τη στέρηση της ιδιοκτησίας των Παλαιστινίων κατά τη διάρκεια του αραβοϊσραηλινού πολέμου του 1948. Πριν από τη Νάκμπα, η Παλαιστίνη ήταν μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική κοινωνία. Ωστόσο, η σύγκρουση μεταξύ Αράβων και Εβραίων εντάθηκε τη δεκαετία του 1930 με την αύξηση της εβραϊκής μετανάστευσης, λόγω των διώξεων στην Ευρώπη, και με το σιωνιστικό κίνημα που αποσκοπούσε στην ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

Τον Νοέμβριο του 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα που διχοτόμησε την Παλαιστίνη σε δύο κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό, με την Ιερουσαλήμ υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ. Ο αραβικός κόσμος απέρριψε το σχέδιο, υποστηρίζοντας ότι ήταν άδικο και παραβίαζε τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Εβραϊκές πολιτοφυλακές εξαπέλυσαν επιθέσεις εναντίον παλαιστινιακών χωριών, αναγκάζοντας χιλιάδες ανθρώπους να φύγουν. Η κατάσταση κλιμακώθηκε σε κανονικό πόλεμο το 1948, με το τέλος της βρετανικής εντολής και την αποχώρηση των βρετανικών δυνάμεων, την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του κράτους του Ισραήλ και την είσοδο των γειτονικών αραβικών στρατών. Οι νεοσύστατες ισραηλινές δυνάμεις εξαπέλυσαν μεγάλη επίθεση. Το αποτέλεσμα του πολέμου ήταν ο μόνιμος εκτοπισμός περισσότερου από τον μισό παλαιστινιακό πληθυσμό.

Πηγή: ΟΗΕ

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα σημάδια για το ξέσπασμα των εχθροπραξιών άρχισαν στη Δυτική Όχθη, όπου οι Παλαιστίνιοι άρχισαν να αισθάνονται βαρύτερο το χέρι του ισραηλινού κατακτητή. Η Χαμάς εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία προκειμένου να εξαπολύσει την αιφνιδιαστική της επίθεση το Σάββατο.

Πάνω απ’ όλα, ο κίνδυνος που ελλοχεύει τα τελευταία χρόνια πάνω από το Ισραήλ έγινε πλήρως αντιληπτός. Ένας πρωθυπουργός που κατηγορείται για τρεις υποθέσεις διαφθοράς δεν μπορεί να φροντίσει για τις κρατικές υποθέσεις, καθώς τα εθνικά συμφέροντα θα υποταχθούν αναγκαστικά στον απεγκλωβισμό του από μια πιθανή καταδίκη και φυλάκιση.

Αυτός ήταν ο λόγος για τη δημιουργία αυτού του φρικτού κυβερνητικού συνασπισμού και του δικαστικού πραξικοπήματος
Ισραήλ: Μια δημοκρατία σε κίνδυνο που προώθησε ο Νετανιάχου, καθώς και για την αποδυνάμωση κορυφαίων αξιωματικών του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίοι θεωρήθηκαν πολιτικοί αντίπαλοι. Το τίμημα πλήρωσαν τα θύματα της εισβολής στη δυτική Νεγκέβ.

 

Πηγή: insidestory.gr