Σύρος: Η αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα- Είναι η επιλογή να μην χειροκροτάς, όταν δίπλα σου ουρλιάζουν

Γράφει η Ειρήνη Προμπονά/ Cycladesopen.gr

Η άφιξη του ισραηλινού κρουαζιερόπλοιου Crown Iris στη Σύρο δεν σήμανε απλώς την έναρξη μιας ακόμη τουριστικής ημέρας, αλλά τη σύγκρουση δύο κόσμων. Της πολιτικής αλληλεγγύης από τη μια και του ανέμελου τουρισμού, στην μονοκαλλιέργεια του οποίου φαίνεται ότι όχι μόνο δεν χωρά, αλλά δεν υφίσταται καν η έννοια της ειρηνικής διαμαρτυρίας.

Τα γεγονότα γνωστά: Περίπου 300 πολίτες συγκεντρώθηκαν ειρηνικά στο λιμάνι της Ερμούπολης, υψώνοντας σημαίες της Παλαιστίνης και πανό που έγραφαν «Stop the Genocide». Καταγγέλλοντας την παρουσία ισραηλινών τουριστών των οποίων η ηγεσία διώκεται διεθνώς για εγκλήματα πολέμου στη Γάζα, την ώρα που οι άνθρωποι εκεί πεθαίνουν από την πείνα, λόγω του αποκλεισμού, όταν δεν σκοτώνονται στις παγίδες θανάτου περιμένοντας λίγο νερό ή λίγο αλεύρι. Κάποιοι βλέποντας την μεγάλη εικόνα αρνήθηκαν να σιωπήσουν, όπου σύμφωνα με την ανακοίνωση του Λιμεναρχείου Σύρου ήταν και οι ίδιοι αποκλεισμένοι απ’ την πλατεία Λαϊκής Κυριαρχίας για «επιτακτικούς λόγους δημόσιας ασφάλειας».

Η παρουσία του Εισαγγελέα Εφετών Αιγαίου στο σημείο και η εμπλοκή διπλωματικών μηχανισμών μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ κατέδειξαν τη βαρύτητα του περιστατικού. Η διαβεβαίωση πως οι αρχές είναι παρούσες και δεν τίθεται θέμα ασφαλείας, δεν έπεισαν τον πλοίαρχο του “Crown Iris” που τελικά αποχώρησε νωρίτερα, χωρίς να δέσει στο λιμάνι.

Η απάντηση της κυβέρνησης ήρθε γεμάτη οργή και μένος: η διαμαρτυρία στο λιμάνι της Σύρου χαρακτηρίστηκε «ρατσιστική», «αντισημιτική» και «φασιστική» από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη σημείωσε πως “όποιος επιχειρήσει να εμποδίσει πολίτη τρίτης χώρας να εισέλθει στη χώρα νομίμως, θα ακολουθείται σε βάρος του η διαδικασία της μήνυσης, της σύλληψης και εν συνεχεία της ποινικής μεταχείρισης βάσει του αντιρατσιστικού νόμου”, βουλευτές της κυβέρνησης έσπευσαν και πήραν ανάλογη θέση με το πρόσχημα πως οι Έλληνες είμαστε φιλόξενος λαός από αρχαιοτάτων χρόνων και μ’ αυτά που κάνουν λίγοι πλήττεται ο τουρισμός και το έσοδο. Ωστόσο, η πολιτική αντίδραση σε κρατικές πρακτικές, ειδικά όταν αυτές αφορούν σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν συνιστά ρατσισμό.

Η ελευθερία έκφρασης δεν μπορεί να ποινικοποιείται επειδή είναι δυσάρεστη στην εξουσία. Είμαστε μια χώρα που έχουμε δεχτεί ιστορικά αμέριστη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη απλών πολιτών και διανοουμένων στο εξωτερικό, όπως κατά την περίοδο της χούντας και όχι μόνο.

Σε πρόσφατο άρθρο, συντάκτης τουριστικού ρεπορτάζ εξέφρασε την απορία γιατί οι πολίτες της χώρας μας δεν αντέδρασαν με τον ίδιο τρόπο όταν οι Ρώσοι επιτέθηκαν στην Ουκρανία. Η απάντηση είναι απλή αλλά αποσιωπάται εντέχνως: οι Ρώσοι τουρίστες αποκλείστηκαν σχεδόν πλήρως από την Ευρώπη μέσω θεσμικών κυρώσεων, απαγόρευσης πτήσεων, αναστολής θεωρήσεων, και δημόσιων εκκλήσεων για ταξιδιωτικό αποκλεισμό. Αντιθέτως, στην περίπτωση του Ισραήλ, η τουριστική και πολιτισμική κανονικότητα συνεχίζεται αδιατάρακτη κι αυτό γεννά ηθικά ερωτήματα για τα «δυο μέτρα και τα δυο σταθμά» που κρίνουν για ποιους θα διαμαρτυρηθούμε και ποιους όχι, ανάλογα με το τι επηρεάζεται κάθε φορά.

Μήπως οι Ρώσοι δεν ερχόταν διακοπές στην Ελλάδα και δεν υπέστη πλήγμα ο τουρισμός εξ αιτίας του αποκλεισμού τους; Μήπως, συλλήβδην, δεν αποφάσισε η Ευρώπη και η ελληνική κυβέρνηση τον αποκλεισμό ακόμα και Ρώσων καλλιτεχνών για τα κρίματα της ηγεσίας της χώρας τους;

Ναι, αλλά πληγώθηκε η φιλοξενία….

Η φιλοξενία και κάθε λέξη όταν χρησιμοποιείται δεν μπορεί να εκφυλίζεται σε εργαλείο επιβολής και εκφοβισμού για διαφυγόντα κέρδη, όπως και η πολιτική συνείδηση των κατοίκων, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως απειλή, γιατί τότε αυτό σημαίνει πως η δημοκρατία δεν είναι πια δεδομένη, αλλά παρουσιάζει ρωγμές.

Στη χώρα μας την πολυθρύλητη φιλοξενία την κάναμε αστυνομική επιχείρηση-σκούπα για μετανάστες και την είπαμε «Ξένιο Δία»-πόσο ειρωνικό αλήθεια- έχοντας ξεχάσει πως ο ικέτης ήταν ιερό πρόσωπο στην αρχαιότητα. Οι λέξεις φέρουν ακέραιο το νόημά τους, όσο κι αν προσπαθούμε να τις εργαλειοποιήσουμε για να ταιριάζουν στο αφήγημα, γιατί η ρίζα απ’ όπου προέρχονται δεν αλλάζει με όποιον τρόπο κι αν τις τοποθετήσουμε στην πρόταση.

Μήπως δεν διαμαρτύρονται για την γενοκτονία στην Γάζα αλλού στον κόσμο; Μήπως δεν μιλά ο ΟΗΕ για την λιμοκτονία που συμβαίνει εκεί, τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων για τους συνεργάτες τους που πεθαίνουν απ’ την πείνα;

Η αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα όπως επιχειρείται να παρουσιαστεί. Είναι η επιλογή να μην χειροκροτάς, όταν δίπλα σου ουρλιάζουν. Όταν σκοτώνονται παιδιά, όταν λιμοκτονούν.

Την ίδια στιγμή, στη Λέσβο, ρεπορτάζ καταγγέλλουν εκφοβισμό ντόπιων επιχειρηματιών από Ισραηλινούς τουρίστες, επειδή οι πρώτοι εκφράζουν αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, γεγονός για το οποίο δεν έχει ειπωθεί κάτι από την κεντρική κυβέρνηση.

Από πότε λογοδοτούμε οι ελεύθεροι πολίτες μιας ελεύθερης δημοκρατικής χώρας στον οποιονδήποτε επισκέπτη για τη στάση μας και την αλληλεγγύη μας;

Η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης ποια είναι σ’ αυτή την περίπτωση; Πώς προστατεύει τους πολίτες της και το τουριστικό της προϊόν; Δια της σιωπής;

Χτες γιορτάσαμε την 51η Επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Αποκαταστάθηκε μετά από εφτά χρόνια Χούντας και με την Κύπρο μισή.

Η άρνηση της Προεδρίας της Δημοκρατίας να αποδεχτεί το αίτημά προέδρου κόμματος, το οποίο είχε υποβληθεί θεσμικά σύμφωνα με το πρωτόκολλο, που συνοδεύονταν από Παλαιστίνιο πρόσφυγα λέει πολύ περισσότερα για την ίδια την δημοκρατία στις μέρες μας, παρά για την αποκατάστασή της.

Σε κάθε περίπτωση ο λαός έχει δικαίωμα να μην συμφωνεί με την γνώμη της εκλεγμένης κυβέρνησής του και τις αποφάσεις της και να εκφράζει την διαφωνία του. Η ποινικοποίηση αυτή της έκφρασης, κραδαίνοντας το “τουριστικό προϊόν” σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω απ’ τα κεφάλια μας αποτελεί πλήγμα που δημιουργεί πρόβλημα στην ίδια την κοινωνική συνοχή.

Το τουριστικό προϊόν κινδυνεύει περισσότερο από την έλλειψη σχεδιασμού και στρατηγικής προς μια βιώσιμη κατεύθυνση πλήττοντας έτσι την αυθεντικότητα και την ταυτότητα των νησιών μας αλλάζοντάς τα για πάντα. Και γι’ αυτό δεν φταίει ούτε η αλληλεγγύη σ’ ένα λαό που λιμοκτονεί, ούτε τα πανό, ούτε οι διαμαρτυρίες.

Πηγή: Cycladesopen.gr

Κεντρική Φωτογραφία: Pixabay