Νάξος: Οι Κυκλάδες μπροστά στη Λερναία Ύδρα

Γράφει η Ειρήνη Προμπονά 

 

Η Κίνηση για την Προστασία των Νησίδων* διοργάνωσε στις 4 και 5 Μαΐου δύο ενημερωτικές εκδηλώσεις στη Νάξο-στο Χαλκί και στη Χώρα-με στόχο την πληροφόρηση των κατοίκων για την επικείμενη εγκατάσταση ενός χερσαίου βιομηχανικού αιολικού πάρκου με 46 ανεμογεννήτριες στη Νάξο, καθώς και ενός παράκτιου αιολικού πάρκου μόλις 2 χλμ. από τις ακτές της Δονούσας, όπου θα τοποθετηθούν 57 πλωτές ανεμογεννήτριες.

Τα μέλη της Κίνησης Άλεξ Σάφνερ, Χλόη Μπένου, Δημήτρης Γκότσης και Άκης Παπασαράντης ξεδίπλωσαν το πλάνο που οραματίζεται κυβέρνηση και επενδυτές για τα αιολικά σε Νάξο και Δονούσα, ενώ παρόντα ήταν και μέλη από το Save Andros και τον τον “Αρχίλοχο” της Πάρου προκειμένου να μας ενημερώσουν για τον αγώνα που δίνουν στα δικά τους νησιά οι κάτοικοι, που έχουν “κοινή μοίρα” με το δικό μας.

Περίπου 200 κάτοικοι παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις στη Νάξο, όμως η απουσία της δημοτικής και της περιφερειακής αρχής ήταν πραγματικά εκκωφαντική. Στη Χώρα, ο δημοτικός σύμβουλος Θανάσης Γρυλλάκης έδωσε το “παρών” εκ μέρους της αντιπολίτευσης του δήμου, καθώς και ο Μιχάλης Φραγκίσκος που είναι περιφερειακός σύμβουλος και γραμματέας του Περιφερειακού Συμβουλίου, ενώ εκπρόσωποι συλλόγων και συλλογικοτήτων στήριξαν δυναμικά τη συζήτηση.

Καθώς τα μέλη της Κίνησης ανέλυαν τις επιπτώσεις του έργου, την έκπληξη διαδέχτηκε η οργή. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να αντιδράσει ένας κάτοικος της Νάξου όταν βλέπει το τέρας της -κατ’ ευφημισμό- “πράσινης ανάπτυξης” να απειλεί να καταπιεί όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τις Κυκλάδες έναν μοναδικό τόπο: τη βιοποικιλότητα, το ανεπανάληπτο φυσικό τοπίο, την ιστορία χιλιάδων χρόνων και τη ζεστή φιλοξενία των ανθρώπων. Και όλα αυτά, σ’ έναν τόπο που χάρη σε αυτά τα χαρακτηριστικά, έχει γίνει αιχμή του δόρατος του ελληνικού τουρισμού, με τεράστια συνεισφορά στην εθνική οικονομία και τα ανάλογα τεράστια προβλήματα.

Πώς μπορεί να ονομάζεται “πράσινη ανάπτυξη” το ξέσχισμα βουνών για τη διάνοιξη χιλιομέτρων νέων δρόμων σε ανέγγιχτους μέχρι σήμερα τόπους;

Πώς γίνεται η ρίψη τόνων τσιμέντου για να στηριχθούν ανεμογεννήτριες ύψους 100+ μέτρων να θεωρείται πρόοδος και βιωσιμότητα;

Τι είδους ανάπτυξη είναι αυτή που εξαφανίζει τη βιοποικιλότητα, αλλοιώνει το φυσικό τοπίο, απειλεί και εκδιώκει άγρια είδη ορνιθοπανίδας ή απλώς τα σκοτώνει με τα τεράστια πτερύγια των ανεμογεννητριών;

Πώς μπορεί να λέγεται “πράσινο μέλλον” η αλλαγή του μικροκλίματος, η απορρύθμιση της χλωρίδας και της πολύτιμης υγρασίας των νησιών;

Μετά από δεκαετίες που η τοπική οικονομία έχει ωθηθεί στην μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, πώς είναι δυνατόν να υποβαθμίζεται αυτό το ίδιο “τουριστικό προϊόν” με την τοποθέτηση τερατωδών δημιουργημάτων, μετατρέποντας έναν μοναδικό τόπο σε βιομηχανικό σκηνικό και όλα αυτά υπό το πρόσχημα της “προόδου”, της “ανάπτυξης” και της “βιωσιμότητας”;

Και όταν τελειώσει ο κύκλος ζωής αυτών των ανεμογεννητριών, ποιος θ’ αναλάβει την ευθύνη; Θα αφεθούν να σαπίζουν, να μολύνουν τη γη, καθώς κανείς δεν υποχρεώνει τους επενδυτές να τις απομακρύνουν. Άλλωστε, το μόνο που ανακυκλώνεται είναι τα μεταλλικά μέρη τους, αφήνοντας πίσω έναν τόπο κατακερματισμένο, νεκρό.

Όλα αυτά παρουσιάζονται ως κάτι θετικό, ως κάτι που γίνεται για το καλό μας. Μας λένε πως οι ανεμογεννήτριες θα κάνουν το ρεύμα πιο φθηνό, πως θα ελαφρύνουν τους λογαριασμούς, την ίδια στιγμή που ο ηλεκτρισμός έχει μετατραπεί σε χρηματιστηριακό προϊόν.

Και εμείς καλούμαστε να παραδώσουμε τον τόπο μας, να τον προσφέρουμε ως αντιπαροχή, ώστε να μετατραπεί από κυκλαδίτικο νησί σε βιομηχανικό τοπίο. Σε έναν τόπο δηλαδή όπου η φύση και η ιστορία υποχωρούν μπροστά στα συμφέροντα, αφήνοντας πίσω τους έναν αλλοιωμένο, διαλυμένο τόπο.

Μιλούν ακόμα για θέσεις εργασίας. Είναι παραγωγική μορφή οικονομίας οι ανεμογεννήτριες για την κοινωνία; Θ’ ανοιχτούν δρόμοι, θα πέσουν τσιμέντα, κάποιοι θα δουλέψουν σ’ αυτό. Μετά;

Η εγκατάσταση ανεμογεννητριών δημιουργεί προσωρινές θέσεις εργασίας κατά τη φάση της κατασκευής, όπως τεχνικούς, μηχανικούς και εργάτες για τη διάνοιξη δρόμων και την τοποθέτηση των βάσεων. Ωστόσο, μετά την ολοκλήρωση του έργου, οι θέσεις μειώνονται δραστικά, καθώς η συντήρηση των ανεμογεννητριών απαιτεί ελάχιστο προσωπικό.

Το ερώτημα είναι αν αυτή η μορφή ανάπτυξης αποτελεί παραγωγική οικονομία για την κοινωνία. Οι ανεμογεννήτριες δεν ενισχύουν τοπικές οικονομίες, καθώς δεν απαιτούν συνεχή ανθρώπινη εργασία, ούτε δημιουργούν νέες θέσεις απασχόλησης. Από την άλλη, η αλλοίωση του φυσικού τοπίου και η υποβάθμιση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τον τουρισμό-με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τις επιχειρήσεις και τις θέσεις εργασίας- καθώς και άλλες δραστηριότητες που στηρίζουν τις νησιωτικές κοινωνίες, όπως αυτή του πρωτογενούς τομέα. Επομένως, αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα είναι πως η αρχική κινητικότητα στην αγορά εργασίας είναι προσωρινή, ενώ οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις μπορεί να είναι μη αναστρέψιμες.

Γιατί λοιπόν πρέπει τα νησιά ν’ αποκτήσουν τεράστιες ανεμογεννήτριες όσο ένας ουρανοξύστης 30 ορόφων (Νάξος) ή όσο ο πύργος του Άιφελ (πλωτές ανεμογεννήτριες στην Δονούσα);

Το χρειαζόμαστε πραγματικά;

Γιατί να μετατραπούν σε ενεργειακές αποικίες, όπως ειπώθηκε στην εκδήλωση, εξάγοντας ηλεκτρική ενέργεια μέσω του δικτύου του ΑΔΜΗΕ, ενώ η τοπική κατανάλωση είναι ελάχιστη σε σχέση με το παραγόμενο ρεύμα;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ της Ειρήνης Προμπονά στο Cycladesopen.gr