Υπάρχουν ακόμη οι Κυκλάδες της καρδιά μας;

Γράφει η Ειρήνη Προμπονά

 

Το θέμα του μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου έγραφε: “Κι όμως… υπάρχουν ακόμη οι Κυκλάδες της καρδιάς μας”. Συνοδευόταν από δύο φωτογραφίες τραβηγμένες στην Ηρακλειά.

Χαμογέλασα μόλις τις είδα.

Ήταν ένα στιγμιότυπο που μου φάνηκε τόσο μακρινό, σχεδόν σαν ανάμνηση κι όμως, την ίδια στιγμή, τόσο οικείο. Σκέφτηκα πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος άλλος βλέποντας ένα μικρό κοπάδι ζώων να δροσίζεται στην ακτή μια ζεστή μέρα της άνοιξης ή του καλοκαιριού. Σαν να παραβιάζεται ένας αόρατος κανόνας, ένα άβατο όπου έχουν θέση μόνο η τουριστική δραστηριότητα, οι ομπρέλες, οι ξαπλώστρες. Ούτε καν τα ξερά φύλλα ποσειδωνίας, και σίγουρα όχι μερικές περαστικές αγελάδες με τα μικρά τους.

“Ο κόσμος προχωρά”, θα σου πουν με μια φωνή εκατοντάδες στόματα. “Δηλαδή τι θες, να κάνει ο άλλος μπάνιο και να ‘ρχονται και τα κοπάδια μαζί να κολυμπάνε παρέα;”

Αλλά αυτό το κοπάδι είναι κάτι παραπάνω από ένα στιγμιότυπο. Είναι μια συζήτηση για την βιωσιμότητα των Κυκλάδων, που έχει ήδη ανοίξει.

Δεν αμφισβητώ την εξέλιξη. Ξέρω πως ο κόσμος αλλάζει, μαζί κι ο τόπος μας. Όταν χάνεται όμως το μέτρο, μαζί του χάνονται και οι Κυκλάδες. Και η εξέλιξη έχει δύο δρόμους, χωρίς το μέτρο ο ενας δρόμος, ο θετικός, παύει να υφίσταται.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τον τόπο μας ως βιομηχανικό προϊόν, έτοιμο για άκρατη κατανάλωση. Βλέπεις, τα προϊόντα έχουν ημερομηνία λήξης. Φέρνουν κέρδος, ναι, αλλά για πόσο και ποιούς; Αν ο τόπος είναι μόνο ένα πεδίο για εκμετάλλευση, χωρίς σεβασμό, χωρίς άλλα ερείσματα, χωρίς μέτρο, δεν έχει κι αυτός ημερομηνία λήξης ως προϊόν;

Και όταν φτάσει εκείνη η στιγμή, που ο τόπος μας θα έχει καταναλωθεί, τι ακολουθεί; Ένας τόπος εξαντλημένος, απογυμνωμένος από την ουσία του. Μια σκιά του παλιού εαυτού του, θύμα μιας εξέλιξης που δεν υπολόγισε τίποτα πέρα από το πρόσκαιρο κέρδος.

Στο τέλος της ιστορίας όλοι θα πρέπει να θυμόμαστε ένα πράγμα: πως κανείς δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε.

Γιατί οι Κυκλάδες φωλιάζουν στην καρδιά μας… αλλά το θέμα είναι αν θα φωλιάσουν και στο μυαλό μας, περνώντας απ’ την καρδιά.

 

Πηγή:cycladesopen.gr
Οι φωτογραφίες είναι του Λευτέρη Αναστασίου